Summer in Brazil !!

     Ένα ξημέρωμα του Ιούλη και ενώ ακόμα η Αθήνα έβραζε από τη ζέστη (τι κι αν ήταν 4.00 το πρωί?) πήρα το αεροπλάνο για Βραζιλία . Έτσι απλά . 

Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν πολύ καιρό πριν να φύγω προς Λατινική Αμερική , μιας και είναι η κοιτίδα του ποδοσφαίρου (όσοι με ξέρουν σίγουρα το περίμεναν) οπότε ο στόχος έγινε πιο συγκεκριμένος όταν έγινα 12 χρονών και η Βραζιλία πήρε για 5η φορα στην ιστορία της το mundial . Για τα επόμενα 8 χρόνια απλά περίμενα να ενηλικιωθώ και να βρω την κατάλληλη ευκαιρία και παρέα για να πάω. Και εδώ έρχεται η AIESEC να κάνει το παλιό παιδικό όνειρο να μοιάζει όχι μόνο εφικτό αλλά και πιο κοντά από ποτέ.

     Μαμά -Μπαμπά το καλοκαίρι φεύγω. Πού πας παιδί μου? Πάρο, Σκιάθο, Μύκονο? ? Όχι λέω να πεταχτώ για 2 μήνες στη Βραζιλία (σιωπή ενός τετάρτου). Έτσι ανακοίνωσα στους δικούς μου ότι θα πάω στην άλλη μεριά του Ατλαντικού . Έκαναν 4 μήνες πάνω κάτω να το συνειδητοποιήσουν και να καταλάβουν ότι μιλούσα σοβαρά και δεν ήταν καμία απ τις παράλογες εμμονές που μου κολλούσαν στο μυαλό κατά καιρούς(Σκορπιός βλέπετε..)του τύπου «Μαμά θα γίνω ο μπάτμαν (από τα 2 μεχρι τα 9 μου χρόνια)..Μπαμπά θα γίνω ποδοσφαιριστής ..(από τα 9 μέχρι σήμερα)». Δίκιο είχαν να μην με πιστεύουν!

     Όλα έγιναν γρήγορα.. ξαφνικά βρέθηκα μέσα σε ένα αεροπλάνο να διασχίζω την Ευρώπη και πριν καν το καταλάβω σ ένα άλλο να διασχίζω τον Ατλαντικό. 5 φορές την ίδια ταινία με τις οδηγίες ασφαλείας μετά από ένα ταξίδι περίπου 20 ωρών,πολύ φαι και πολύ ύπνο, πάτησα Βραζιλία στις 22.53 το βράδυ μιας κρύας Παρασκευής.

     Στο Πόρτο Αλέγκρε, στην νοτιότερη πολιτεία της Βραζιλίας , το Ρίο γκράντε ντο Σούλ  -ή όπως ένας Βραζιλιάνος θα το έλεγε :το Χίου Γράντζι ντο Σουλλλλλ-  ζούσα στην περιοχή Σαο Ζοάο και δούλευα στην Μπάιχο Φλορέστα, την πλουσιότερη και την φτωχότερη περιοχή αντίστοιχα. Η δουλειά μου ? που ποτέ δεν την είδα ως δουλειά αλλά ως ΕΡΓΟ αληθινό και ανθρώπινο ήταν να διδάσκω παιδιά και ενήλικες (που ζούσαν στη Φαβέλα της Φλορέστα και άλλες υποβαθμισμένες περιοχές του Πόρτο Αλέγκρε) Αγγλικά και Ισπανικά καθώς και να παραδίδω μαθήματα οικονομίας και εμπορίου στη γυναικεία κοινότητα της περιοχής. 

     Ακολούθησαν 2 μήνες διαβάσματος πάνω στο οικονομικό αντικείμενο (ούτε εξεταστική να έδινα..), μαθήματα Αγγλικών και Ισπανικών ,μαθήματα  διεθνούς εμπορίου, κόστους, και λίγο από διοίκηση οικονομικών μονάδων , διάλεξη στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο της Πολιτείας για την Ελληνική Οικονομική Κρίση, συζητήσεις ατελείωτες, φιλίες αναλοίωτες..

    Αν κάποιος σήμερα με ρωτούσε τι κέρδισα από αυτό το μακρινό ταξίδι πέρα από φίλους από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και εμπειρία σε εργασιακό περιβάλλον του εξωτερικού, σίγουρα θα του έλεγα: Κότσια.  Από τη στιγμή που γύρισα (πείτε με αιθεροβάμων ) πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην γίνεται ! Τίποτα που να μην μπορώ να κάνω , κερδίσω . ζήσω. Όταν είσαι επάνω στο Χριστό με την ανοιχτή αγκαλιά και έχεις όλο το Ριο στα πόδια σου, όταν παιδιά σε πάιρνουν αγκαλιά και λένε «μην φύγετε κυρία  για την Ελλάδα. Δεν θα ξανακάνουμε φασαρία», όταν ο διευθυντής σου και οι συνάδελφοί σου κλαίνε πιο πολύ από εσένα που φεύγεις, όταν συναντάς Ελληνες στο Πορτο Αλέγκρε και ακούς τη μητρική σου γλώσσα μετά από ενάμιση μήνα, όταν συνειδητοποιείς ότι βλέπεις τη μικρή άρκτο από τον ουρανό της Βραζιλίας και αμέσω ς μετά ένα αστέρι να πέφτει πάνω από την Κόπα Καμπάνα, τοτε ΝΑΙ όλα είναι πιθανά.

     Η ζωή μου στο Πόρτο Αλέγκρε είναι πια μόνο εικόνες, εικόνες από αυτές που μένουν χαραγμένες στο μυαλό και δεν μπορείς να πιστέψεις αν ήταν αλήθεια ή αν μέσα στη ζάλη του καλοκαιριού απλά τις ονειρεύτηκες. Η ζωή μου στο Πόρτο Αλέγκρε είναι  οι 1.872 φωτογραφίες στην ψηφιακή μου μηχανή, τα αποκόμματα των boarding pass που είναι διασκορπισμένα στο πορτοφόλι μου , τα 3,25 ρεάλ Βραζιλίας που έμειναν στην μπροστινή τσέπη του τζίν μου, τα λεξικά αγγλικών ?  πορτογαλικά που έχουν όλα αφιερώσεις των ενήλικων μαθητών μου από την τάξη των Αγγλικών της Δευτέρας, το ροζ  χαρτί με τα μεγάλα παιδικά γράμματα των αφιερώσεων των λιλιπούτειων μαθητών μου που με φώναζαν Σόρα (από το προφεσόρα) , τα βραχιολάκια στο αριστερό μου χέρι που γράφουν Ρίο ντε Τζανειρο και τα παζαρεψα για 3 ρεαλ στην παραλία της Ιπανέμα, η Φάντα με φρούτα του πάθους , η κασσσσάσα( βαράει πολύυυυυ αυτό το 40%vol και σαν να μην έφτανε αυτό έχει και περίεργη προφορά), η φανέλα της εθνικής Βραζιλίας που φοράω όποτε πάω για τρέξιμο, το βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό Gregos No Brasil , τα μηνύματα των φίλων μου, που μοιάζουν να στέλνονται από ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο μάλλον κάποτε ονειρεύτηκα ότι βρισκόμουν, η ολυμπιακών διαστάσεων-σημαία της Βραζιλίας στο δωμάτιο μου που με δυσκολία ξεχωρίζεις  ότι έχει πράσινο-κίτρινο και μπλέ γιατί είναι γεμάτη με αφιερώσεις από ανθρώπους που ίσως να μην δω ποτέ ξανά στη ζωή μου.  Σημασία έχει ότι τους γνώρισα , και με έκαναν έναν διαφορετικό ελπίζω πιο συνειδητοποιημένο και καλύτερο άνθρωπο.

ΥΓ: Εσύ που διάβασες αυτή την ιστορία , ή καλύτερα τις αποσπασματικές αναμνήσεις που θυμάμαι υπό τους ήχους του danza kuduro(πολύ Ρίο μου θυμίζει..) από αυτό το ταξίδι  μια συμβουλή έχω να σου δώσω : μην  φοβηθείς να ζήσεις, να ταξιδέψεις ,να αλλάξεις. Κυνήγησε το πιο τρελό όνειρο σου.. Που ξέρεις που θα βρεθείς σε ένα μήνα από τώρα, ποιους θα γνωρίσεις , πού θα ζεις και θα δουλεύεις.. next stop?? 

Marilena-  (marizinha-zinha-zini)    Skl.

-coração gaucha-


Αν σας άρεσε η εμπειρία της Μαριλένας είτε έχετε κάτι να σχολιάσετε/προσθέσετε αφήστε ένα comment παρακάτω :-)